Recentelijk heb ik meerdere malen bij een vacature vermeld zien worden: “gegevens van afgewezen kandidaten worden niet bewaard”, met soms een verwijzing naar een intern beleid of procedure.
Het kan natuurlijk aan mij liggen, maar dat soort zinnetjes zetten mij aan het denken.
Wat is daar gebeurd? Hebben ze onlangs de archiefkasten opgeruimd en stapels oude cv’s door de papierversnipperaar moeten gooien? Of hebben ze inderdaad een sollicitatiebeleid geformuleerd waarin is besloten dat er geen kandidaten “in portefeuille” worden gehouden? En waarom dan? Ik kan wel gissen naar eventuele redenen hiervoor, maar ik ben toch wel heel nieuwsgierig naar de achtergronden hiervan. Wellicht kan iemand hier iets meer over zeggen?
Zelf ben ik privé niet zo’n bewaarderig type, maar het weggooien van cv’s stuit mij toch ernstig tegen de borst. Ik krijg daar ongeveer hetzelfde gevoel bij als bij het weggooien van bankbiljetten.
Dit komt waarschijnlijk door mijn achtergrond. Ik heb lang gewerkt bij een uitzender/detacheerder in vooral de technische markt. In den beginne verzamelden we inderdaad cv’s in ordners die we bij bepaalde vacatures regelmatig doorbladerden.
Later evolueerde dit naar een database waar in de voor ons relevante functies oude en afgewezen kandidaten werden opgeslagen. En met een dergelijke database kun je mooie dingen doen! Bij regelmatig terugkerende functies kun je oud-sollicitanten benaderen. Een database “”rijpt” ook: twee jaar geleden vanwege te weinig ervaring afgewezen kandidaten hebben die inmiddels wellicht wel opgebouwd!
En dan zijn er natuurlijk nog talloze andere mogelijkheden op het gebied van databasemarketing en arbeidsmarktcommunicatie die je met deze groep “potentieel geïnteresseerden” en hun netwerk zou kunnen doen. Het blijven latent werkzoekenden die al eerder interesse in de organisatie hebben getoond.
Wat mij betreft is het zorgvuldig beheren en gebruiken van een database met oud-kandidaten goud waard. Of heb ik het mis en is het steeds opnieuw opstarten van procedures met advertenties, vacaturesites en nieuwe cv’s uiteindelijk toch efficiënter?
Het kan natuurlijk aan mij liggen, maar dat soort zinnetjes zetten mij aan het denken.
Wat is daar gebeurd? Hebben ze onlangs de archiefkasten opgeruimd en stapels oude cv’s door de papierversnipperaar moeten gooien? Of hebben ze inderdaad een sollicitatiebeleid geformuleerd waarin is besloten dat er geen kandidaten “in portefeuille” worden gehouden? En waarom dan? Ik kan wel gissen naar eventuele redenen hiervoor, maar ik ben toch wel heel nieuwsgierig naar de achtergronden hiervan. Wellicht kan iemand hier iets meer over zeggen?
Zelf ben ik privé niet zo’n bewaarderig type, maar het weggooien van cv’s stuit mij toch ernstig tegen de borst. Ik krijg daar ongeveer hetzelfde gevoel bij als bij het weggooien van bankbiljetten.
Dit komt waarschijnlijk door mijn achtergrond. Ik heb lang gewerkt bij een uitzender/detacheerder in vooral de technische markt. In den beginne verzamelden we inderdaad cv’s in ordners die we bij bepaalde vacatures regelmatig doorbladerden.
Later evolueerde dit naar een database waar in de voor ons relevante functies oude en afgewezen kandidaten werden opgeslagen. En met een dergelijke database kun je mooie dingen doen! Bij regelmatig terugkerende functies kun je oud-sollicitanten benaderen. Een database “”rijpt” ook: twee jaar geleden vanwege te weinig ervaring afgewezen kandidaten hebben die inmiddels wellicht wel opgebouwd!
En dan zijn er natuurlijk nog talloze andere mogelijkheden op het gebied van databasemarketing en arbeidsmarktcommunicatie die je met deze groep “potentieel geïnteresseerden” en hun netwerk zou kunnen doen. Het blijven latent werkzoekenden die al eerder interesse in de organisatie hebben getoond.
Wat mij betreft is het zorgvuldig beheren en gebruiken van een database met oud-kandidaten goud waard. Of heb ik het mis en is het steeds opnieuw opstarten van procedures met advertenties, vacaturesites en nieuwe cv’s uiteindelijk toch efficiënter?
